kendimi kaybederim çoğu kez. hep gelecekle alakalı kaygılarım olduğundan o anki durumum gözümden kaçar. işte o zaman birileri toparlar beni. kendimi gözlerinden görebildiğim birileri. ben o birilerini çok seviyorum be dear..
bir de ben sürprizleri de çok severim dear..
yağmurlu bir gündü. okul bitmişti. ıslak kıyafetlerimle işimde gücümdeydim. ihmal ettiğim işimin gönlünü almak istercesine dikkatle çalışıyordum. bir haber geldi. hoca bizle görüşücekmiş. yarım bırakıp gitmek zorundaydım. gittim de.. yağmurun salınarak aktığı yokuşlu yollardan sular sıçrata sıçrata o hiç sevmediğim cafeye gittim. yağmurdan adam olarak girdim cafeye. ordaydılar. hepsi öyle bütün öyle bağlanmış. hiç haberim yok. bekledim. birazdan hoca gelecekti. bekledim. birazdan hoca gelecekti..ama garson geldi. alkışlar.. kahkalar.. coşku.. mutluluk. mumu üflememi söylediler.. oysa benim yüzüme gözüme hayret bulaşmıştı. sevgiyle sildiler yüzümü. pastamı yürekleriyle yediriler. öyle tektiler ki.. öyle de kalabalık.. bir bir geldi hediyelerim.. eksik parçalarımı da bulmuşlar yarabbim.. parça parça tamamlandım.
taşın altından bir çift kara göz parladı. muzur yaramaz gözler.. biliyorum.. kalbimin sende olduğunu. beni benden çok umursadığını. nasıl da didik didik uğraştığını. belki de bilmiyorum.ben bunu ne zaman yazarım? şu an yetmiyor dağarcığım. seni ifade etmek için yazmak kafi mi bilemem. nasıl bi yöntem bulurum da yaparım ya da ömrüm yeter mi bilemiyorum. ama anlarsın ki zaten sıradan bir kahverengi olsa da gözlerim, içinde senin için yanan ateşi farkedersin.
ve sen tenime değen yeşim taşı kadar yatıştırıcı.. akıl ve cesaret veren, rahatlatan, güven ve huzur veren, dengeleyen, iyileştirensin..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder