yalnızken pasaklı olabiliyormuş insan. masadaki kapakların halıya yuvarlanışlarını seyretmekle kalıyormuş. mutfağını işgal eden böcekleri görmezden gelebiliyormuş. ama ama o böcekler ilançlandı da gitmedi taam mı. lütfen. ve hala tiksiniyorum. ha bi de kalorifer böceğiymiş onlar. baya üreme meraklısıdırlar bu arada. hiç üşenmezler bir de yahu gece gece bi tarafım kadar mutfakta gez gez nereye kadar habire bi koşuşturma bi faaliyet. taktir ettim. bişey anlatıcam ama korkma dear. şimdi bu gün böyle bir çikolata yeme anında didim kahve içeyim bari. neyse kupamı aldım içtim bi kaç yudum sonra kupaya bir baktım ki ne göreyim eneğm böcek yavrusu sırt üstü kahvenin üstünde ölmüş. uff devam edemicem.
yeni bi gitarım var. beyaz çikılata gibi rengi. sevdim. bi de bu gün gitar hocamı aradım konuştum. bak yazarken de bi tuhaf oluyorum. eminim diğer odadaki arkadaş telefonu kapattıktan sonraki haykırışlarıma bi anlam verememiştir. seviyorum bu adamı yav. şimdi aklıma bu video geldi. nedense :P çok gülüyorum. durdura durdura izlemiştim ilkinde. yoksa ölürdüm heralde gülmekten.
ne dicektim. hım. unuttum.
bi şey öğrendim. ağlayamamak depresyon belirtisiymiş ve ağlayamamak kalbe, mideye, bağırsağa vururmuş.
bi şey daha öğrendim. tırnak kederden, saç neşeden uzarmış.
ama ben depresyonda değilim ki neden böyle oluyor. uf bi antidepresanlar eksikti hayatımda. ama kullanmam ki ehehe.
bir de bu gün güzel bir şarkıyla tanıştım. çok yakın geldi bana.
bir sonraki saçmalıklar silsilesine kadar ölmemeye bak dear. :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder